De Ondoden: Waarom Mannen Dik, Ongelukkig En Slecht Met Vrouwen Zijn

DISCLAIMER: Als je geen fan bent van mijn polemische en oordelende scheldkannonades dan kan je de blog van deze week misschien beter overslaan.

Shoppen is niet mijn ding. Echt niet. Benauwde kledingwinkels waar het bijna onvermijdelijk is dat mensen tegen je aanstoten. Probeer het te vermijden, word depressief van die shit.

Toch kon ik er deze keer niet aan ontkomen. Het water liep door mijn zolen naar binnen. Ik sta in de rij bij de schoenenwinkel en voor mij staat een vrouw.

Mijn schoenen had ik al. Ze zijn zwart en ze passen, meer eisen heb ik niet. Het kostte nog geen twee minuten om ze te vinden.

De vrouw voor mij heeft zeven paar schoenen. ZEVEN! Ik zweer het je. Ze is te oud om aantrekkelijk te zijn, maar doe een poging om een praatje aan te knopen.

“Zeven paar schoenen?”, zeg ik, “u moet vast heel vaak lopen”. Ze kijkt me aan alsof ik een alien ben.

De verkoopster redt me gelukkig. Ze kondigt aan dat de mevrouw voor mij aan de beurt is. Ze doet dit met een geoefende stem. Jeweetwel, zo’n stem waar kassameisjes patent op hebben, de intonatie is volstrekt willekeurig en emotieloos.

De verkoopster begint te scannen…

De vrouw voor me staart naar het kassascherm alsof de uitslag van haar aidstest zo tevoorschijn komt.

“Die zijn ook 50 procent!” Zegt ze. Ze zegt het alsof het kassameisje haar bewust probeert op te lichten. Het kassameisje legt haar uit dat deze schoenen niet bij de actie horen. Mevrouw zegt dat ze wel in het actierek stonden. Het kassameisje legt uit dat iemand ze verkeerd moet hebben teruggezet.

Dan wil mevrouw de manager spreken. Als het meisje wegloopt om de manager te halen draait de mevrouw zich naar mij om en zegt: “Ja, het is crisis, dus ik moet wel op de centjes letten”.

Nu is het mijn beurt om haar aan te kijken alsof ze een alien is. Ze koopt zeven paar –  fucking – schoenen tegelijkertijd. Welk weldenkend mens heeft zeven paar schoenen nodig? En nu wil ze mij een lesje economie geven? Kan het niet meer aanzien. Zet mijn schoenen terug en loop de winkel uit.

“A general “law of least effort” applies to cognitive as well as physical exertion. The law asserts that if there are several ways of achieving the same goal, people will eventually gravitate to the least demanding course of action.

In the economy of action, effort is a cost, and the acquisition of skill is driven by the balance of benefits and costs. Laziness is built deep into our nature.”

Daniel Kahneman – Thinking, Fast and Slow

De Ondoden

Als ik buiten kom zie ik mensen sjokken. De menigte krioelt doorelkaar en gaat van winkel naar winkel. Hun blik is hol, zielloos bijna. Ze dragen plastic tasjes die in hun te dikke vingers snijden.

De kudde beweegt in een tergend langzaam tempo. Logisch, ze hebben niks beters te doen. Het enige moment dat ze iets van opwinding hebben is als ze te lang moeten wachten bij de kassa. Dat ze er 3 uur over hebben gedaan om een broek uit te zoeken, lijkt ze niet te boeien. Bij de kassa hebben ze opeens haast.

Het is de dans die mensen zo graag doen op hun vrije dag. Rondsjokken in winkels, shit kopen die ze niet nodig hebben, van geld dat ze niet hebben. Gehersenspoeld door een kapitalistische samenleving die ze laat geloven dat meer spullen gelijk staat aan meer geluk.

Spullen kopen geeft ze afleiding van het ergste. De maandag erop gaan ze terug naar een baan die ze haten. Geld verdienen, om het weekend daarop hetzelfde te kunnen doen.

Ik zie vier man voor de H&M wachten. Ze lijken verveeld, roken een sigaret en spelen met hun smartphone. Ze wachten totdat hun vriendin klaar is met het vergelijken van 3 (bijna identieke) shirtjes. Je ziet dat ze staan te popelen om naar huis te gaan. Dan kunnen ze afleiding zoeken in bier en kijken naar de zoveelste talentjacht.

Nu wil ik niet voor ze gaan denken, maar heb zo het vermoeden dat er wel leukere dingen zijn dan dat. Ik kijk naar de massa die als een kudde schapen over het smalle voetpad loopt. Weet nu al wat voor antwoord ik krijg als ik ze vraag waarom ze niet naar de sportschool gaan. Ze zullen zeggen: Ik heb het zo druk.

Winkelen biedt ze een ontsnapping aan de realiteit. De voldoening, die het verwerven van een stuk materieel goed geeft, is waarschijnlijk niet eens de grootste motivator. De belangrijkste reden is dat ze niks beters te doen hebben.

De pijn wordt pas echt zichtbaar als iemand zegt dat hij van uitslapen houdt. Heb jij dat wel eens gezegd? Het is een uitspraak die de massa zo graag doet. Ik vind het zorgelijk als iemand zegt dat hij zijn tijd bij voorkeur buiten bewustzijn doorbrengt. Wat zegt dat dan over zijn leven?

Het is het resultaat van honderden keuzes met verschillende oorzaken. Niemand kiest voor een leven in deze comateuze toestand. Toch, zie je hem overal en altijd.

Met het risico dramatisch te klinken noem ik deze mensen ‘ondoden’. Het zijn zij, die leven in een semi-comateuze toestand. Ze leven niet voor zichzelf, maar worden geleefd door de buitenwereld.

Aan de oppervlakte lijkt het weinig te maken te hebben met vrouwen versieren, maar deze houding infecteert alles. Het sijpelt door in ieder aspect van je leven; geluk, gezondheid, zelfvertrouwen en het allerbelangrijkste, je seksleven ;)

“A “collective” mind does not exist. It is merely the sum of endless numbers of individual minds. If we have an endless number of individual minds who are weak, meek, submissive and impotent – who renounce their creative supremacy for the sake of the “whole” and accept humbly that the “whole’s” verdict – we don’t get a collective super-brain. We get only the weak, meek, submissive and impotent collective mind.”

Ayn Rand – The Journals of Ayn Rand

Hoe Worden Mensen Zo’n ‘Ondode”?

Niemand kiest er bewust voor. Er zijn geen mensen die op een dag zeggen: “Goh, weet je wat ik ga doen? spirituele zelfmoord plegen.” Vanaf vandaag kies ik voor een kutleven.

Kinderen zitten vol energie, willen naar buiten, rennen en spelen. We denken dat we alles kunnen worden. Superman, baas van de wereld, tovenaar, niks is te gek. Kinderen blaken van het zelfvertrouwen, praten zonder moeite met vreemden en leiden niet aan depressies.

Maar deze vreugde is van korte duur. We worden in door de staat gemonitorde instituten gedouwd. Scholen noemen we dat. Voor het eerst wordt ons geleerd dat we stil moeten zitten in banken. Hoe erg het ook tegen onze natuur is, we moeten doen wat van ons gevraagd wordt.

We hebben geen keus om te leren wat we willen leren. Waar onze interesse ligt is niet belangrijk, maar we leren wat de staat belangrijk voor ons vindt.

Deze zelfde staat heeft voor ons een lesprogramma gebouwt, gericht op de massa. Het lesprogramma is geschikt voor een IQ van 100 met een standaarddeviatie van 15. Alles wat afwijkt van die norm is de lul. Hoogbegaafden raken verveeld en gaan onderpresteren, mindere geesten voelen zich dom.

Kinderen die luidruchtig zijn worden gestraft. Buitenbeentjes worden gepest. Middelmatigheid floreert. Langzaam leren we om ons aan de norm te houden. Het heeft geen zin om te protesteren. Je moet doen wat de leerkracht zegt, niet andersom. Het leven wordt uit ons gezogen.

Langzaam, gaan we een klein beetje dood…en erger nog het zorgt er later voor dat we geen chicks kunnen fixen.

Doordat afwijkend gedrag wordt afgestraft, treedt operante conditionering op. Langzaam worden we getraind in het maken van veilige keuzes.

Op de middelbare school leren we het concept van ‘realistisch zijn’ oftewel, onze dromen opgeven. We gaan veilige keuzes maken. Wat we willen? Daar denken we steeds minder over na. We zijn bezig met wat de maatschappij van ons wil.

Aan het eind van onze pubertijd maken we een keuze.

Als je aan een 40-jarige vraagt: “Wat nu als een 18-jarig jochie je ging vertellen wat je de komende 49 jaar met je leven moet gaan doen, zou je dan luisteren?” Dan is het antwoord: “nee.”

Toch is het wat er vaak gebeurt. De studiekeus bepaalt de rest van hun leven.

Nadenken over wat ze gelukkig maakt doen ze allang niet meer. Ze zijn immers veel te druk met het afbetalen van die Toyota Aygo. Ze kopen een huis in een nieuwbouwwijk, waar ze met honderden lotgenoten op een rijtje wonen. De hypotheek kan wel ietsje hoger, de badkamer moet nodig verbouwd worden, logisch, wie wil nou douchen met gele tegeltjes?

Tegen de tijd dat ze erachter komen dat ze een kutbaan hebben is het te laat. Ze kunnen niet meer terug. Het lijkt onmogelijk om nog iets te veranderen.

Gelukkig is er koopzondag, anders zou het ondraaglijk zijn.

Natuurlijk zijn er ook hoogtepuntjes. Bij de release van een computergame stonden hier in Leeuwarden een paar duizend man voor de deur. Midden in de nacht…op een fucking werkdag.

Massaal kwamen de overgewichtmensen, de blowende en onderpresterende jongeren hun huis uit. Boeken lezen doen ze niet. Voor een computergame staan ze een paar uur in de rij.

Volgens de verhalen stond het er vol met kids die de volgende dag weer naar school moeten. Blijkbaar is een computergame belangrijker dan hun toekomst.

Ik heb er geen mening over;)

Bron: CBS

Wat Doet Dit Met Ons Liefdesleven?

Ook met vrouwen maken we constant de veilige keus. Een bloedmooie vrouw lopen we straal voorbij op straat. De man is inmiddels zo gedrillt dat hij haar niet alleen voorbij kan lopen, maar hij kan dit ook doen zonder in haar richting te kijken.

Dagelijks lopen minimaal een miljoen vrijgezellen langs elkaar op straat. Ze zien elkaar, maar lopen elkaar voorbij. ‘Niets doen’ is de veilige keus. Ze zitten rustig een jaar naast een leuke collega zonder haar mee uit te vragen. ‘Niets doen’ is de veilige keus.

’s Avonds zitten we op een datingsite en wisselen anoniem berichtjes uit met mensen die net zo wanhopig zijn als wijzelf.

Doordat we zelden verantwoordelijkheid nemen en niet meer gaan voor wat we willen zijn we machteloos. We houden met zoveel dingen rekening dat het idee van eigen verantwoording bijna verdwenen is.

Zelfvertrouwen wordt een schaars goed. Iedere coachingklant zegt het te willen hebben. Hoe kan iemand zichzelf leuk vinden, als hij zijn leven niet leuk vindt? Nog erger, als iemand zijn leven niet leukt vindt, wat heeft hij dan te bieden aan anderen?

Je weet het antwoord al.

Maar het hoeft niet zo te zijn. Nu heb ik geen behoefte om je te gaan vertellen hoe je moet leven. Jouw leven is jouw probleem en dat wil ik graag zo houden. Bovendien zou het een beetje megalomaan zijn om te denken dat ik iemand dat kan vertellen.

Maar voor de mannen die meer zelfvertrouwen willen, heb ik een paar suggesties.

Doe Iets In De Realiteit

Af en toe voel ik me een buitenstaander op een feestjes. Ik hoor mensen zeiken, zeiken en nog eens zeiken. Kan er geen begrip voor opbrengen.

Al hun problemen zijn de schuld van externe factoren. Het ligt aan de overheid, hun baas, de economie of in sommige gevallen de Polen.

Ze zijn ontevreden, maar het enige wat ze doen is zeuren. Er zijn mensen die pissig worden van de regen. Hoe kan dat?

Focus je op de dingen die je kan veranderen, het heeft geen zin om je druk te maken om shit die je toch niet kan veranderen.

Ze praten me de oren van de kop over wat ze allemaal zouden kunnen doen: “Ik zou dit kunnen doen, ik zou eigenlijk dat moeten doen”, enzovoort.

Het is hol gelul. Verhalen over diëten, businessplannen en allerlei shit die ze nooit uitvoeren.

Denk voor de grap eens na over wat je allemaal met je leven zou kunnen doen. Denk erover na wat je zou kunnen bereiken en meemaken?

MAAR… Ga je het ook doen? Dat is de vraag.

Negen van de tien keer vinden we het genoeg om te fantaseren over een leuk leven. In ons hoofd zijn we gelukkig in de toekomst. We zijn gelukkig als we afgestudeerd zijn, of als we ons streefgewicht bereiken, we zijn gelukkig als…

We leven in een constante toestand van hoop en fantasie.

De waarheid is, als je niet nu wat gaat doen dan doe je het nooit meer. Ga nu eens dingen doen in de realiteit, in de echte wereld.

Action is a great restorer and builder of confidence. Inaction is not only the result, but the cause, of fear. Perhaps the action you take will be successful; perhaps different action or adjustments will have to follow. But any action is better than no action at all.

Norman V. Peale –The Power Of Positive Thinking

Ben je niet tevreden over je leven? Dan heb ik een radicaal idee. In plaats van erover te zeuren, ga je er iets aan doen.

Geloof me, je kan zoveel doen met je tijd. Bijkomend voordeel is dat bijna niemand het doet. Als je actief achter vrouwen aangaat heb je ze voor het uitkiezen.

Iets gaan doen in het ‘echte leven’ lijkt me een open deur, maar het is blijkbaar nodig om dit constant te herhalen.

Daarover gesproken, heb ik nog wel een suggestie.

Probeer Niet Om “Normaal” Te Zijn.

“Ja maar… als ik een vreemde vrouw aanspreek op straat, vindt ze dat dan niet raar?”

Moet altijd grinniken om die mannen. Natuurlijk is het anders dan normaal. Wie wil er nou normaal zijn? Grappig verhaal, had ooit een cliënt die het pertinent weigerde om mooie vrouwen aan te spreken.

Echt, ik zweer het je: Ieder grijs muisje dat voorbij kwam ging hij zonder problemen naar toe. Als ze mooi was, negeerde hij haar straal. Op de vraag “waarom?” reageert hij bloedserieus: “Ik wil gewoon een normaal vriendinnetje.”

Ligt het aan mij, of slaat dat helemaal nergens op?

….Of neem nu die mannen die bij mijn vorige werkgever een make-over kregen. Ieder kledingstuk met een felle kleur vonden ze te ‘opvallend’. Het dreef de make-over-man tot waanzin.

Dit is de ‘normale’ Nederlander:

• 41% is te dik (Bron: CBS);
• 900.000 Nederlanders gebruiken antidepressiva (bron: CBS);
• We kijken 3,5 uur per dag televisie (bron: SPOT).

Aanlokkelijk beeld? Lijkt alsof normaal zijn ook niet alles is. Misschien…is het wel beter om raar te zijn.

Dus hierbij mijn bescheiden suggestie: Wees niet bang om raar gevonden te worden. Rare mensen zijn speciaal, anders en interessant. Normale mensen zijn saai, te dik en voor een groot deel depressief.

Besef Dat Je Dood Gaat

Ik zag vorige week echt een awesome ding:) Het is zo geniaal dat ik het zelf bedacht zou kunnen hebben en zoals je weet, dan moet het wel heel geniaal zijn.

Het is een initiatief op Kickstarter. Het is een horloge dat aftelt naar je sterfdag. Zodat je ieder moment van de dag ziet dat je leven wegtikt.

Hoe zou het je leven beïnvloeden als je constant beseft dat je doodgaat? Ben benieuwd of mensen nog steeds 3,5 uur voor de tv gaan zitten als ze hun leven zien wegtikken.

Je hebt maar één leven en het wordt constant korter.

Denk na over alle tijd die je verknalt. Je kan er zoveel mee doen! In een uurtje per dag kan je een vreemde taal leren, een bedrijf starten, het lichaam krijgen van Schwarzenegger en-noem-maar-op.

Je zou het kunnen zien als een negatieve gedachte, maar heb het idee van de dood altijd heel motiverend gevonden. Het geeft je de motivatie om NU wat te doen.

Het maakt ellende ook gelijk minder erg. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Je gaat toch dood.

Tijd Voor Verandering?

Ik hoop dat mijn toon je een beetje irriteert, of op zijn minst prikkelt. Dat is de bedoeling. Om patronen te doorbreken is er soms wat radicaals nodig. Dit soort patronen doorbreek je niet met liefkozende en zalvende woorden.

Maar als jij het maximale uit je leven wilt halen, dan is het tijd voor een beslissing. Niet eentje voor de toekomst, maar voor vandaag. Morgen ben je het waarschijnlijk alweer vergeten.

Begin dit jaar lanceerde ik een audiocursus, waarin je leert hoe je in een klap (of knal) zelfverzekerder, aantrekkelijker en productiever wordt. Geen hippie positiviteitsverhaal, maar een manier om voor een keer af te rekenen met angsten en uitstelgedrag.

We noemen hem: De Van Bitch Naar Baas Bom. Bekijk hem hier.

Het is een kleine investering in je toekomst, liefde en geluk.

Maar het hoeft niet natuurlijk. Je kan het geld ook gebruiken om te gaan shoppen;)

Liefde,

Tim Veninga